ลูกอมไทยพาณิชย์

เมื่อวันพุธที่แล้วได้ไปฝากเงินที่ธนาคารไทยพาณิชย์แถวพระราม 3 เหลือบไปเห็นลูกอมวางไว้อยู่บนเคาเตอร์ ดูไปดูมามันเขียนด้านหน้าว่า บริการด้วยใจ ส่วนด้านหลังเป็นชื่อ ธนาคารไทยพาณิชย์ เห็นแล้วก็แปลกดีเดี๋ยวนี้ธนาคารเขาถึงขนาดต้องทำลูกอมยี่ห้อธนาคารตัวเองแล้วหรอ ถ้าเราถอดความหมายสัญญะที่มันแฝงอยู่ใน package ลูกอมนั้นบางทีเขาอาจต้องการสร้างภาพแสดงความรู้สึกที่เป็นกันเองดู ดูจริงใจกับลูกค้ามั้งจากข้อความที่ว่า บริการด้วยใจ แต่ไม่ได้หยิบมากินอะแค่เหลือบไปเห็นอยากรู้ว่ารสชาติจะเป็นยังไง เดี๋ยววันหลังจะไปลองหยิบมากินดู รูปไปเอาของคนอื่นมาอีกที

รูป credit: http://mymoney.wordpress.com/2007/04/30/photo-of-scb-candy

Skirt,Legging = Men

ถ้าเราทำมายแมพสมมุติได้หัวข้อ " Skirt กับ legging" พวกเราคงจะโยงเส้นมาแล้วเขียนว่าผู้หญิงใช่ไหม ทุกคนคงจะคิดว่า skirt กับ legging คงจะเป็นของเอาไว้สวมใส่เฉพาะผู้หญิงคงไม่มีใครเขียนว่าผู้ชายใส่เพราะคงไม่มีผู้ชายที่ไหนคิดจะใส่มัน ในวันนี้มันได้เปลี่ยนไปแล้ว ไม่กี่อาทิตย์ที่ผ่านมาดูร้านเสื้อออนไลน์เว็บนู๊นนี้ไปเรื่อยไปเจอสองสามเว็บที่อยู่ดีๆก็ออกแบบกระโปรงกับ legging สำหรับผู้ชายซะงั้นร้านนี้ขายเสื้อผ้าชายล้วนนะขอบอกไม่มีของผู้หญิง ดูๆไปก็แปลกดีนะเดี๋ยวนี้อยู่ดีๆผู้ชายก็ดันเอาเสื้อผ้าผู้หญิงมาใส่แทนทำไมเขากล้าออกแบบอะไรที่มันดูกลับตาลปัตรขนาดนี้ดูคนละขั้วกันเลย เหมือนกับเราทำมายแมพคำว่า เค็ม แต่ดันเขียนโยงไปที่ น้ำตาล ไรประมาณนั้นมันอาจจะเป็นเพราะว่าเขาอาจจะเห็นแต่รูปแบบเดิมๆของเสื้อผ้าผู้ชายมั้งเลยคิดที่จะลองออกแบบไรใหม่ๆให้มันแหวกแนวไปเลยหลุดจากที่เป็นอยู่ ทำขายทีก็ซื้อได้ทั้งชายทั้งหญิงเหมือนเป็น line เสื้อผ้าแบบ unisex บางทีการคิดให้มันหลุดจากกรอบเดิมมันก็ช่วยให้เกิดสิ่งใหม่ๆได้เหมือนกันนะ แต่ถ้ามันหลุดจากสิ่งเดิมมากเกินไปก็คงต้องใช่เวลามากเลยทีเดียวที่จะอธิบายสิ่งนั้นให้คนเข้าใจ ใครจะไปรู้ว่าอยู่ดีๆ Skirt,Legging เท่ากับ ผู้ชาย เป็นไปได้ด้วยหรอ

แต่เราคิดว่าแบบนี้ทำขายได้เฉพาะในเว็บไซต์คงจะดีที่สุดละมั้งเพราะมันมีรูปนายแบบใส่ให้ดูคนดูก็จะได้รู้ว่าของผู้ชาย ถ้าทำขายตามร้านจริงเอาไปแขวนตามราวใครจะไปรู้ว่าของผู้ชายถึงจะเอาใส่หุ่นโชว์ก็เหอะเราก็ไม่คิดว่ามันเป็นของผู้ชายอยู่ดี คงคิดว่าร้านนี้มันใส่หุ่นผิดตัวและอีกอย่างจะมีผู้ชายสักกี่คนที่กล้าหยิบกระโปรงกับ legging ไปลองใส่ในร้านก็คงต้องมีอายกันบ้างแหละ เหมือนกับการทำงานออกแบบของเราถ้าเราทำแล้วเลือกสื่อที่ดีในการอธิบายงานของเราคนก็จะเข้าใจสารที่เราจะสื่อ ถ้าเราเลือกสื่อที่ผิดคนที่ดูงานเราก็อาจได้รับสารที่ผิดเช่นเดียวกัน

คมชัดลึก

ปกติิเราจะอ่านหนังสือพิมพ์คมชัดลึกเกือบทุกวันเพราะที่บ้านสมัครสมาชิก อ่านดูผ่านๆถ้าสนใจเรื่องไหนค่อยเปิดอ่านเรื่องที่สนใจอีกที คนที่อ่านคมชัดลึกบ่อยๆ เคยสังเกตุบ้างไหมว่า layout การจัดวางของหน้าแรกหนังสือพิมพ์มันเปลี่ยนไป เรารู้สึกมานานแล้วหละเกือบปีแต่พึ่งมาเขียนแต่ก่อนหนังสือพิมพ์มันก็จะจัดวางแบบมีรูปภาพสี่เหลี่ยมแล้วก็บล็อคข้อความขนาดปกติเหมือนที่หนังสือพิมพ์ทั่วไปทำใช่ไหม เดี๋ยวนี้รู้สึกว่าหนังสือพิมพ์มันจะใช้รูปค่อนข้างใหญ่กว่าเดิมมากแบบว่ารูปเดียวแถบจะปาไปครึ่งนึงของหน้ากระดาษหรือไม่ก็ไดคัทรูปซะใหญ่เบอเร่อเอามาแปปไว้แล้วเนื้อหาข่าวที่อยู่หน้าแรกก็รู้สึกว่าจะน้อยลงกว่าเดิม ไม่รู้ว่าเขาขี้เกียจหรือเกิดอะไรขึ้นถึงเปลี่ยนมาเป็นแบบนี้จะว่าข่าวเดี๋ยวนี้น้อยลงก็ไม่น่าจะใช่ บางทีการพาดแค่ข้อความใหญ่ๆสำหรับหนังสือพิมพ์ที่เป็นแพทเทิร์นแบบเดิมๆอาจจะไม่พอที่จะ impact คนแล้วเลยต้องเพิ่มรูปใหญ่ๆเข้าไปด้วยเพื่อให้คนเกิดความสนใจก็เป็นไปได้แต่ไม่รู้ว่าใช่ไหมแค่ลองคิดเล่นๆดู

โฆษณาของ TAT

ตอนนี้เมืองไทยมีการโปรโมทโครงการท่องเที่ยวของประเทศไทย Tourism Authority of Thailand (TAT)โดยใช้ศิลปินไทยที่ไปดังในเกาหลีคนหนึ่งคือ นิชคุณ โดยโฆษณานี้จะเอาไว้โปรโมทการท่องเที่ยวไทยในประเทศเราเองและประเทศอื่นแต่ไม่รู้ว่าประเทศไหนบ้าง ความรู้สึกของเรานะเราว่ารัฐบาลคิดผิดอะที่เลือกเขาคนนี้มาโปรโมทการท่องเที่ยวของไทย ลองคิดดูนะว่าภาพลักษณ์ของศิลปินคนนี้ทุกคนไม่ว่าประเทศไหนก็รู้อยู่ว่าเป็นศิลปินเกาหลีถึงจะเป็นคนไทยก็เหอะประเทศอื่นเขาก็รู้จักนิชคุณก็เพราะเป็นศิลปินประเทศเกาหลีถามว่า อินโด ลาว เวียดนาม ฟิลิปปินส์ จีน หรือประเทศไหนก็ตามถ้าดูโฆษณานี้ผ่านๆรู้ไหมว่าท่องเที่ยวประเทศอะไรเราว่าเขาก็ต้องคิดว่าเป็นเกาหลีแน่นอนเพราะเห็นนิชคุณอยู่ในโฆษณากลายเป็นเกาหลีได้ประโยชน์แทน หรือไม่ประเทศอื่นอาจจะสงสัยว่าทำไมโฆษณาการท่องเที่ยวไทยแต่ไปเอาศิลปินเกาหลีมาเป็นพรีเซนเตอร์จะมีสักกี่ประเทศกันที่รู้ว่าศิลปินคนนี้คือคนไทยก็มีแต่คนไทยด้วยกันเท่านั้นแหละที่รู้คนประเทศอื่นเขาไม่สนใจหรอกขนาดศิลปินในประเทศเราที่เป็นลูกครึ่งบางคนออกมาหลายอัลบัมแล้วเรายังไม่รู้เลยว่าเขาเป็นลูกครึ่งอะไรถูกไหม เราคิดว่าทำไมไม่เอาศิลปินในประเทศที่มีผลงานในประเทศด้วยมาโปรโมทแทนจะได้โปรโมทศิลปินคนนี้ไปในตัวเพราะการโปรโมทครั้งนี้มีการทำเพลงให้ศิลปินเพื่อร้องประกอบโฆษณาด้วยอย่างเช่น ทาทา ยัง ไหนๆก็ออกอัลบัมใหม่ไปแล้วก็เลือกมาโปรโมทการท่องเที่ยวไทยซะเลยคราวนี้เมืองไทยได้ 2 ต่อซะด้วยซ้ำทุกคนรู้ว่าทาทาเป็นศิลปินในประเทศไทยแถมตอนนี้ก็กำลังออกอัลบัมใหม่โปรโมททีดียวดังทั้งศิลปินดังทั้งประเทศ

รวมวัฒนธรรม

เมื่ออาทิตย์ที่แล้วได้ไปกินอาหาญี่ปุ่นที่ zen แถวเซนทรัลพระราม 2 ระหว่างนั่งกินไปก็ฟังเพลงที่เปิดอยู่ในร้านนั้นก็งงๆว่าทำไมร้านอาหารญี่ปุ่นแต่เปิดเพลงเกาหลีในร้านก็ไม่ได้คิดอะไร แต่เมื่อวันศุกร์ที่แล้วก็ได้ไปกินฮะจิบังที่เดียวกันฟังเพลงในร้านมันก็เปิดเพลงเกาหลีในร้านเหมือนกัน พอเย็นๆได้ออกไปปริ๊นงานที่ MBK วันนั้นมันมีงานออดิชั่นไรสักอย่างชื่องาน J-Trends ไรสักอย่างชื่องานก็บอกอยู่แล้วว่า J แสดงว่ามันต้องเกี่ยวไรกับญี่ปุ่นใช่ไหมแต่ก็เห็นมีเด็กไปเต้นเพลงศิลปินเกาหลีในงาน ตอนนี้เริ่มสงสัยแล้วว่า 2 วัฒนธรรมนี้ในประเทศไทย ทั้งเกาหลีกับญี่ปุ่นมันรวมกันเป็นหนึ่งตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ทั้งๆที่ญี่ปุ่นเองบางส่วนค่อนข้างแอนตี้ศิลปินเกาหลีขนาดศิลปินเกาหลีที่ไปออกอัลบัมภาษาญี่ปุ่นเวลาขาย CD ยังถูกเอา CD ไปรวมฝั่งศิลปินต่่างประเทศเลยไม่รวมกับแผง CD ญี่ปุ่นทั้งๆที่เป็นเพลงภาษาญี่ปุ่นค่ายเพลงก็ญี่ปุ่น เกาหลีบางส่วนก็เกลียดญี่ปุ่นเพราะญี่ปุ่นเคยระรานเกาหลีมาก่อนโดยเกาหลีถูกญี่ปุ่นยึดครองตอนสงครามโลกครั้งที่ 2 ถึงขนาดว่าให้เกาหลีเปลี่ยนชื่อประเทศจาก Corea เดิมที่ใช้ตัว C ให้มาใช้ตัว K แทนเนื่องจากญี่ปุ่นเห็นว่าอักษร C ในภาษาอังกฤษมาก่อนตัว J ที่มาจาก Japan เลยบังคับให้เกาหลีเปลี่ยนมาใช้ K ซึ่งตัวอักษร K ในเกาหลีมันอยู่หลัง J นั้นเองเหมือนกำลังพยายามบอกว่าชาตินี้อย่าหวังมาอยู่เหนือตูประมาณนั้น ความชัดเจนของ 2 วัฒนธรรมนี้จริงๆแล้วเราว่ามันค่อนข้างชัดนะแต่บ้านเราทำไมถึงนำมันมารวมกันก็ไม่รู้จนกลายเป็นเรื่องปกติไป

Barcode

เรารู้สึกอารมณ์เสียมากเมื่อเห็นของที่ร้านค้าชอบติดสติ๊กเกอร์ barcode เอาไว้ที่ตัวของหรือตัวผลิตภัณฑ์นั้นเช่นพวก ปากกา กระดาษ หนังสือ หรืออะไรก็ตาม เพราะเวลาที่เราจะแกะออกมันแกะยากในบางชิ้นและที่สำคัญคือมันชอบมีคราบสติ๊กเกอร์ติดอยู่ด้วยถ้าเราแกะออกไม่ดีพอเช็ดออกก็ยิ่งเละกว่าเดิมอีก คนขายของเขาเคยนึกบ้างหรือเปล่าว่าสิ่งนี้มันเป็นปัญหาสำหรับเราที่จะต้องมานั่งแกะ barcode ออก ตอนเขาติดรู้บ้างไหมว่าทำให้ของมันเสีย แค่อยากบ่นไม่มีอะไร

ถือหนังสือทำไมกัน!

เคยสังเกตุบางไหมในมหาลัยจะมีนักศึกษาบางคนที่ชอบถือหนังสือมาเรียนดูแล้วเหมือนจะปกตินะถ้าถือเล่มเดียวอาจเป็นเพราะว่าเขาเรียนแค่วิชาเดียวขี้เกียจถือกระเป๋ามามันเกะกะ แต่ที่เขียนในครั้งนี้คือเราเห็นอยู่บ่อยๆพวกนักศึกษาหญิงบางคนอะมือนึงถือหนังสือ 2-3 เล่มเลยนะแต่อีกมือนึงห้อยกระเป๋าสวยๆ บางคนกระเป๋าก็ใหญ่พอที่จะใส่หนังสือได้นะแต่กลับไม่ใส่เห็นยอมถือหนังสือแทนมันดู contrast กันไงไม่รู้กระเป๋าก็มีไว้ให้เราใส่ของเพื่อที่จะได้ไม่ต้องเป็นภาระแต่ก็ยอมที่จะเมื่อยมือถือหนังสือมันแทน มันกลายเป็นว่าฟังก์ชั่นของกระเป๋ามีความจำเป็นน้อยลงคนไม่อยากเอาของใส่อาจเป็นเพราะว่าต้องการโชว์แค่ความสวยของกระเป๋าหรือไงไม่รู้ เราก็เคยถามพี่เราเหมือนกันเพราะเขาก็ชอบทำอย่างงี้ทำไมไม่เอาหนังสือใส่กระเป๋าไปอะก็เห็นถือกระเป๋าอยู่ทำไมไม่ใช้ให้เป็นประโยชน์ จะถือหนังสือให้เมื่อยทำไม เขาบอกเราว่าพอเอากระเป๋าใส่แล้วมันตุงกระเป๋าแล้วอีกอย่างกลัวหนังสือมันยับด้วย เราก็งงๆอะนะเราว่าใช้มือถือหนังสือไปมาทั้งวันมันน่าจะยับมากกว่าอีก ดูเราเป็นคนยุ่งเรื่องชาวบ้านนะจริงๆก็เรื่องของเขาอะนะเขาจะถือหรือไม่ถือจะไปยุ่งทำไมไม่รู้

Rene magritte

บทความใหม่ๆอยู่ข้างล่างนะอันนี้ปักหมุดไว้อันแรกเอาไว้รวมผลงานที่ได้ inspire จาก Magritte

ตอนนี้รู้สึกชอบศิลปินคนนึงมากชื่อ Rene magritte เรารู้จักศิลปินคนนี้ก็ตอนที่ได้ฝึกงานดิสเพลย์ของ playhound ซึ่ง collection เขาได้แรงบันดาลใจจากศิลปินคนนี้แล้วนำเอกลักษณ์ของงานเขามาออกแบบบนเสื้อ งานของ Rene magritte จะทำออกมาแนว surrealistic คือจะใช้การจัดวางภาพที่เหนือจริงของวัตถุธรรมดาๆอย่างเช่น แอปเปิ้ล นก ชายสวมหมวกโบวเลอร์ ฯลฯ สิ่งแรกที่เห็นแล้วชอบมากคือท้องฟ้าที่เขาเพ้น เขาชอบเพ้นรูปท้องฟ้าบนงานของเขามากเห็นบ่อยเกือบทุกงานจนกลายเป็นเอกลักษณ์ของศิลปินคนนี้ไปเลย ภาพที่เราชอบสุดคือ decalcomania วันนี้เลยนั่งทำภาพแนวเขาเล่นๆไม่มีอะไรหรอก ดูเหมือนว่างนะเรา Thesis, Comdesign, Retouch, Contem,Ad ยังไม่ทำมานั่งทำนี้เล่น 555

เพิ่มเติมนี่ไปเจอมาคล้ายๆที่ playhound ทำแต่เป็นเสื้อของต่างประเทศอยากได้ตัวเมฆอะ

อันนี้เป็นภาพจาก lookbook S/S 09 ของ Play เจ๋งทั้งของผู้ชายผู้หญิงแต่ของผู้หญิงใครจะกล้าใส่วะ

อันนี้ร่มของ Tibor Kalman คนที่ทำนิตยสาร Colors อะ เข้ากับชุดข้างบนมากใส่ตัวข้างบนแล้วถือร่มคันนี้จี๊ดโคตรแต่ไม่มีขายในไทยมีแต่ใน Moma store

อันนี้รูปจากนิตยสาร Zink ของชั่งภาพ Andrew Matusik ได้แรงบันดาลใจจาก Magritte เหมือนกัน

อันนี้ของนิตยสารดิฉัน หาตั้งนานกว่าจะเจอรูป (คลิกดูรูปใหญ่เอา)

อันนี้หน้าจอ Destop ตัวเองกับฝาพับจอคอมเอาสติ๊กเกอร์แปะ ว่าจะหาซื้อหมวกโบวเลอร์มาใส่เล่น 555 ช่วงนี้บ้าไปแล้ว

BNE

เวลานั่งรถไปแถวถนนสุขุมวิทหรือบริเวณรอบๆย่านนั้นเคยสังเกตบ้างไหมอะว่ามันจะชอบมี graffiti ที่เขียนว่า BNE เต็มไปหมดเลยทั้งบนเสาไฟฟ้า กำแพง หรือตามตู้ต่างๆที่เห็นคือมีทั้งแบบสเปรย์พ่นเป็นตัวอักษรอย่างเดียวหรือบางที่ก็จะมีรูปมงกุฏอยู่ด้วยหรือไม่บางที่ก็จะเป็นสติ๊กเกอร์แปะเอาไว้เขียน BNE was here เราเห็นมานานแล้วนั่งหาข้อมูลไปเรื่อยก็ยังไม่มีคำตอบที่แน่นอนว่าใครเป็นคนทำกันแน่เพราะสัญลักษณ์นี้ถูกพ่นในหลายประเทศมากทั้งโตเกียว,อเมริกาโดนหมดไทยก็ยังโดนเห็นเขาบอกกันว่ามันจาก graffiti ที่ชื่อ benet แต่เป็นใครมาจากไหนก็ไม่รู้ไม่มีใครทราบถึงข้อมูลตัวเขา ปกติคนที่ชอบพ่น graffiti ส่วนใหญ่ที่เรารู้คือเขาพ่นเพื่อแสดงขอบเขตในถิ่นของตัวเอง บ้างก็พ่นเพราะความสนุกมือไม่ก็ต้องการระบายหรือทำเป็นงานศิลป์ไว้ชื่นชมแล้วเก็บสถิติเอาไว้แบบว่าได้ไปแปะที่นู่นที่นี่มา อย่างของไทยที่เรารู้จักก็คือศิลปินที่ใช้ฉายาว่า P7 เห็นสติ๊กเกอร์เขาบ่อยเหมือนกันตามทางเดินแถวสกายวอล์คเคยเห็นงานเขา เขาเอาสติ๊กเกอร์ไปแอบแปะตามที่ต่างๆตามออสเตเลียแล้วอัดวีดีโอไว้แต่ที่เขาทำมันมีจุดประสงค์ แต่คนที่พ่น BNE นิก็ไม่รู้จุดประสงค์ของเขาเหมือนกันว่าพ่นเพราะอะไรทำไมต้องพ่นตามประเทศต่างๆ ไม่เคยแสดงตัวตนให้คนอื่นรู้ว่าเป็นใครงงเหมือนกันลองสังเกตดีย่านละแวกนั้น สุขุมวิท เอกมัย ทองหล่อ ชิดลม สยาม มีหมด BNE

เกาหลีก็ก๊อปไทยเหมือนกัน

นั่งเปิดเว็บเสื้อออนไลน์ไปๆมาๆเจอเฉยเลยคนไทยโดนเกาหลีก๊อปลายเสื้อ

http://www.dahong.co.kr/shopping/GoodView_Item.asp?Gserial=383249

http://www.dahong.co.kr/shopping/GoodView_Item.asp?Gserial=379120

เสื้อตัวบนก๊อปของ Playhound อะส่วนตัวข้างล่างก๊อปของ Greyhound ตัวข้างล่างกราฟิกจะเขียนคำว่า Grrr อยู่ในนั้นมันเป็นเสียงของสุนัขเวลาขู่ Display ร้านที่พารากอนก็เป็นหลอดไฟที่เขียนคำว่า Grrr อยู่เหมือนกราฟิกบนเสื้อ มันแสดงให้เห็นว่าของไทยก็ดีใช่ย่อยนะเกาหลียังก๊อปแบรนด์ไทย ลองไปดูในร้านของไทยมีทั้งสองตัวเคยเห็นแต่สั่งจากเว็บเกาหลีน่าจะถูกกว่านะ บริษัทเขารู้เขาจะดีใจหรือเสียใจดีเนี่ย 555 ก๊อปกันไปก๊อปกันมา

กฏของเมอร์ฟี่่--ความซวยมักมาหาเราเสมอ

วันนี้นั่งอ่านบทความเกี่ยวกับ กฏของเมอร์ฟี่่ คือ มันมักจะมีเรื่องซวยอะไรบางอย่างกับเราจากการที่เราตั้งใจจะทำบางสิ่งตลอดเวลา "กฎของเมอร์ฟี่" หมายถึง "อะไรถ้ามันมีโอกาสจะเลวร้าย มันก็มักจะมีโอกาสเกิดขึ้นเสมอ"("If anything can go wrong, it will") เช่น มีร้านอาหารแห่งหนึ่ง เปิดขายมาเป็นสิบๆปี เราไม่เคยไปกิน แต่พอเราจะไปกิน... ร้านดันปิดเป็นต้น กฎของเมอร์ฟี่ (Murphy's Law) ไม่มีที่มาที่ไปแน่ชัด แต่เชื่อว่าครั้งแรก ถูกตั้งมาจาก Capt. Edward A. Murphy ในปี 1949 ณ Edwards Air Force Base จากการทดลองอย่างหนึ่งเมอร์ฟี่ได้กล่าวประชดช่างเทคนิคไว้ว่า "If there is any way to do it wrong, he'll find it." บางกระแสก็ว่า เป็นกฏตลกๆที่ตั้งมาโดยชาวไอริช แต่ไม่ว่าจะมีที่มาที่ไปอย่างไร แต่มันก็เกิดขึ้นกับคนเราทุกคน ซึ่งมันก็เกิดขึ้นกับเราตอนที่เราจะปริ๊นสติ๊กเกอร์รูปผู้ชายที่สวมหมวกโบวเลอร์มาแปะคอม ปกติเครื่องปริ๊นมันจะมีถาดให้ดึงเพื่อรับงานปริ๊นที่กำลังจะออกมาใช่มะ เครื่องปริ๊นเราตั้งอยู่สูงจากพื้นนิดหน่อยตอนนั้นก็คิดว่าขี้เกียจดึงมันออกเดี๋ยวพอมันปริ๊นออกมาก็รีบรับเอา ปรากฏว่าพอมันปริ๊นเสร็จเราดันรับมันไม่ทันสติ๊กเกอร์มันดันคว่ำหน้าแปะกับพื้นเลยพอดึงขึ้นมาภาพนี่เละเพราะสีมันก็ยังไม่ค่อยแห้งและมันก็เปื่อนพวกเศษฝุ่นเล็กๆตามพื้นด้วยเลยต้องปริ๊นใหม่หมด กับอีกเรื่องนึงคือพอเราอยากจะดูรายการทีวีอะไรสักรายการนึงพอนึกได้แล้วเปลี่ยนช่องทีไรรายการมันชอบจบแล้วทุกทีไม่รู้เป็นอะไร แต่จริงๆแล้วมันอาจจะเป็นแค่เรื่องปกติที่อาจเกิดขึ้นได้ในชีวิตเราแต่เรามักจะเลือกโฟกัสเฉพาะเรื่องที่มันไม่ดีกับตัวเราเสมอเพราะเรื่องที่มันเกิดขึ้นปกติกับเรามันคือสิ่งที่เรียกว่าความเคยชินเราเลยไม่ได้สนใจมันมาก

กฎของเมอร์ฟี่ มันยังมีความสอดคล้องกับกฏต่างๆอีกนะเอาบางตัวอย่างมาให้ดู

1.กฎความเป็นไปได้

ขนมปังทาเนย ที่พลัดตกพื้น จะคว่ำด้านหน้าที่มีเนยลงเสมอ และโอกาสที่เนยตกเปื้อนพรมจะมีมากขึ้นเป็นส่วนกับราคาของพรม..

2.การดูดวง

หมอดูมักทำนายหลายเรื่อง ทั้งดีและเลว แต่เรื่องที่แม่นที่สุด คือเรื่องที่เลวที่สุด..

3.กฎแห่งความแม่นยำ

หากขว้างก้อนหิน สะเปะสะปะ มันจะพุ่งตรง เข้าหาวัตถุ ที่มีราคาแพงที่สุด..
4.กฎของหาย

ของใช้ที่เราเห็นทุกวัน จะหายในยามที่เราต้องการใช้มัน..
5.กฎของเมธี

เลขเด็ด ที่เราไม่ซื้อ คือเลขที่จะออกงวดนั้น และ หวยที่เราซื้อมักใกล้เคียงกับหวยที่ออกหากได้บวก ลบ คูณ หาร ด้วยเลขอะไรสักตัว หรือกลับหน้ากลับหลัง

6.กฎห้ามพูด

ทันทีที่คุณพูด แสดงความคาดหวัง ถ้าหวังสิ่งเลว สิ่งเลว..จะมาหาและถ้าหวังสิ่งดี สิ่งเลว ก็จะมาหา..
7.กฎของโฮว์ ( Howe's Law )

มนุษย์ทุกคน มักจะทำอะไรไม่สำเร็จ..
8.กฎของไซเมอร์กี้

ถ้าคุณรื้อชิ้นส่วน ออกมาประกอบใหม่ จะมีน็อตเหลือเสมอ..

9.ข้อสังเกตของอีตัวร์ (ชื่อคนนะ)
รถเลนข้างๆ มักเคลื่อนตัว ดีกว่าเลนของเรา..

10.ข้อเท็จจริงขององค์กรในทุกหน่วยงาน

มักมีพนักงาน คนหนึ่ง และคนเดียว ที่มองเห็นปัญหา ที่แท้จริงขององค์กรและคนๆนี้จะถูกไล่ออกเสมอ..

11.กฎการโต้เถียง

คนที่พูดน้อยคือคนที่รู้มาก..

12.กฎการทำงานเป็นทีม

เมื่องานยุ่งยาก ทุกคนผละหนี..

การตลาด

วันนีี้ไปหาซื้อซีดีเพลงที่ B2S จะไปดูว่ามี CD อะไรออกใหม่บ้างระหว่างนั้นก็มีผู้หญิงคนนึงมาหาดู CD เพลงเหมือนกันซึ่งเห็นยืนดูก่อนหน้าเราสักพักแล้ว เห็นเขาถือ CD เพลงของ Shinee ที่พึ่งออกใหม่อยู่ 5 แผ่นตอนนั้นก็ไม่ได้สงสัยอะไร ไอ้เราเห็นก็เออซื้อเก็บไว้สักแผ่นนึงดีกว่า พอดูบนแผงเราพึ่งเห็นว่าปกหลัง CD มันทำออกมา 5 แบบเป็นรูปศิลปินแต่ละคนในวงแต่ปกหน้าเหมือนกันหมด ก็คิดได้ว่า อ๋อเมื่อกี้ที่ผู้หญิงคนนั้นถืออยู่ 5 แผ่นเพราะอย่างงี้นี้เองโดนแผนทางการตลาดหลอกล่อซะและ ไอ้เราก็หยิบมาแผ่นนึงเหมือนกันแต่ก็ไม่ได้เลือกว่าจะเอาปกหลังเป็นใครเพราะยังไงเราก็ไม่คิดจะแกะซิลมันมาดูอยู่ดีว่าข้างในมันต่างกันหรือเปล่า เดี๋ยวนี้คนคงซื้อ CD เพลงกันน้อยเขาก็คงต้องหากลยุทธ์ทางการตลาดใหม่ๆเพื่อที่จะได้หลอกล่อคนให้มาซื้อเพราะเขาคงรู้ว่ายังไงๆคนที่ไม่ซื้อ CD ลิขสิทธิ์จะทำยังไงก็ไม่ซื้อวันยังค่ำ ฐานลูกค้าเขาส่วนใหญ่ก็คงจะมีเฉพาะพวกแฟนคลับหรือคนบางกลุ่มที่ซื้อแผ่นจริงเป็นหลัก ดังนั้นสิ่งที่จะเพิ่มยอดขายเขาได้คือการทำปกหลายๆแบบอย่างน้อยกลุ่มแฟนคลับที่เขาต้องการสะสมยังไงๆก็ยอมที่จะจ่ายอยู่ดีเพื่อซื้อให้ครบทุกแบบ กับอีกวิธีนึงคือมีของแถมเพิ่มเพื่อกระตุ้นยอดขายเช่น ที่ห้อยโทรศัพท์,Photobook,โปสเตอร์ เป็นต้น แบบซื้อ CD แผ่นนึงก็แถมของแบบต่างๆไม่เหมือนกันกลายเป็นว่าคนซื้อของที่แถมแทนซื้อ CD เป็นต้น

พรสวรรค์ หรือ การฝึกฝน

วันนี้อยู่ดีๆก็อยากฟังเพลงของ Carpenters ขึ้นมาเปิดหาใน youtube สักพักก็ไปเจอคลิปวีดีโอของเด็กคนนึงอายุแค่ 12 ปีแต่เล่นกีตาร์เก่งมากเขาเล่นเพลงต่างๆแล้วเอามาลงในยูทูปเพลงที่เล่นคือเพลง Yesterday once more นั่งฟังไปก็เพลินดี นั่งคิดว่าทำไมเด็กคนนี้มันเก่งจังเลยวะ ตอนเราอายุ 12 ปียังทำไม่ได้เหมือนเขาเลยฟังแล้วก็อยากลองเล่นกีตาร์เป็นเหมือนกัน ก็นั่งอ่านคอมเม้นที่เขาเขียนกันสักพักก็เห็นมีบางคนเขียนว่าเด็กคนนี้มีพรสวรรค์จิงๆ เลยลองคิดว่าพรสวรรค์มันมีจริงๆหรอเราไม่เคยเชื่อเลยตลอดชีวิตว่าการที่คนเราจะทำบางสิ่งได้ดีส่วนหนึ่งมันมาจากพรสวรรค์ที่ติดตัวมา เราคิดว่าทุกสิ่งทุกอย่างมาจากการฝึกฝน 100% ไม่มีพรสวรรค์ ไม่มีพันธุกรรมมาเกี่ยวข้อง เราอาจจะทำในสิ่งๆนั้นที่เราชอบบ่อยๆจนเกิดความชินจนเราลืมไปว่าสิ่งที่เราทำเนี่ยแหละเป็นการฝึกฝนตัวเราเองให้พัฒนาในเรื่องนั้นอยู่ ลองคิดดูว่าจริงไหมเด็กคนนี้คงไม่ได้เกิดมาแล้วจับกีตาร์เล่นเองเป็นโดยไม่ได้อ่านโน้ตเพลงหรือฟังเพลงนั้นมาก่อนหรอกว่าไหม

Fashion กับ Function

เวลาเล่นเน็ตเว็บที่ตัวเองจะเข้าไปเปิดดูทุกวันคือเว็บเพลงญี่ปุ่นกับเว็บเสื้อผ้าเกาหลีดูมันได้ทุกวันว่ามันมีเพลงหรือเสื้อผ้าใหม่ๆอะไรอัพเดตบ้าง ปกติโปรแกรม Safari ที่เอาไว้ใช้เล่นเน็ตจะมีหน้าต่าง show top sites ที่เราเข้าไปดูบ่อยๆเป็นเหมือนหน้าต่างเล็กๆเรียงกันเป็นแถว ปกติก็ไม่เคยจัดมันเหมือนกันวันนี้มาลองจัดดูคราวๆเพื่อจะปักหมุดเว็บที่ตัวเองเข้าบ่อยๆ พอจัดเสร็จมานั่งดูรวมๆเว็บที่ตัวเองเข้าบ่อยเกินครึ่งเป็นเว็บของเกาหลีแทบทั้งสิน ที่จำความได้เราบริโภคสื่อต่างประเทศพวกนี้มาตั้งแต่ประถม เริ่มแรกรู้สึกว่าตัวเองชอบโปเกมอนตั้งแต่ ป.6 ตั้งแต่นั้นก็เริ่มอ่านการตูนญี่ปุ่นเรื่องนู้นเรื่องนี้ลามไปฟังเพลงพวก anime จากการ์ตูนและเกมต่างๆ พอฟังเพลงมากขึ้นก็เริ่มหาศิลปินที่ตัวเองชอบก็ฟังทั้งเพลงสากลและเพลงญี่ปุ่นคู่กันไป ฟังไปได้สักพักเริ่มเปลี่ยนแนวมาฟังแต่เอเชียนอย่างเดียวญี่ปุ่นล้วนๆ รู้สึกว่ารู้จักวัฒนธรรมเกาหลีมาจากเกม Ragnarok และเกมออนไลน์ต่างๆเนี่ยแหละตั้งแต่อยู่ ม.1 จำได้ว่าเล่น ragnarok แล้วเพลงเกาหลีมันก็เริ่มเข้ามาประมาณ ม.5 - ม.6 พร้อมๆกับละครแดจังกึมที่ทำให้ทุกคนรู้จักเกาหลี แรกๆไม่ชอบศิลปินเกาหลีเลยเพราะคิดว่าเลียนแบบญี่ปุ่นอย่างแรง หลังๆกระแสศิลปินเกาหลีก็เริ่มแรงขึ้นเพราะเกาหลีเอาศิลปินไปตีตลาดญี่ปุ่นหลายคนมากจนกลายเป็นว่าเราฟังทั้งญี่ปุ่นผสมเกาหลีไปโดยปริยายได้ไงก็ไม่รู้ และเริ่มลามมาถึงเรื่องวัฒนธรรมการแต่งตัวเวลาเปิดเว็บเสื้อผ้าเกาหลีทีไรอยากได้นู่นนี่ทุกทีรู้สึกว่าเสื้อผ้าผู้ชายประเทศเขาแบบมันดูหลากหลายมากกว่าประเทศไทย ประเทศเขาผู้ชายอาจจะบริโภคเสื้อผ้าเพราะ Fashion มากกว่า Function เขาเลยให้ความสำคัญกับการออกแบบต้องทำแบบอะไรที่มันดูแปลกๆใหม่ๆตลอดเวลาให้ทันตามสมัยนิยม ต่างจากประเทศไทยที่ผู้ชายซื้อเสื้อผ้าที่ Function มากกว่า Fashion แบบใส่ได้ดูดีนิดหน่อยก็พอแล้วเสื้อยืดกางเกงยีนส์จบ (ถ้าถามว่ารู้ได้ไงผู้ชายประเทศเขาเสพ Fashion เยอะกว่า ปกติเว็บขายเสื้อผ้าของเกาหลีจะมีหน้า review ที่ให้ลูกค้าที่ซื้อไปใส่ถ่ายรูปแล้วเอามาลงให้ดูมีแต่คนแต่งตัวดีๆกันทั้งนั้น หรือไม่ก็ลองดูเสื้อผ้าศิลปินเกาหลีแต่ละคนเทียบกับศิลปินไทยเขาให้ความสำคัญกับ costume ขนาดไหนลองเทียบดูเอาเอง) นี่เลยเป็นข้อแตกต่างในสังคมบ้านเรากับประเทศเพื่อนบ้านเพราะบ้านเรายังไม่ค่อยให้ความสำคัญกับงาน Design เท่าที่ควรทั้งๆที่ในชีวิตประจำวันของเราก็ล้อมรอบไปด้วยสิ่งพวกนี้แทบทั้งสิ้นแต่คนส่วนใหญ่ก็ยังไม่รู้ตัว ณ ตอนนี้เราคงถูกครอบงำทางวัฒนธรรมไปแล้ว อาจเพราะวัฒนธรรมไทยมันมีภูมิคุ้มกันไม่ค่อยเข้มแข็งมั้งเราเลยติดกับภาพวัฒนธรรมต่างประเทศมากกว่า

ปัญหาการใช้ห้องน้ำของผู้ชาย

เวลาเข้าห้องน้ำชายส่วนใหญ่เป็นกันบ้างหรือเปล่า ---1.เวลาที่เราจะฉี่แล้วถ้าเห็นมีคนใช้โถ๋ๆนึงอยู่แล้วเรามักจะเว้นโถ๋ข้างๆเขาแล้วไปฉี่อีกโถ๋นึงแทนคือจะพยายามไม่ไปยืนฉี่ชิดคนอื่น มันรู้สึกแปลกๆเวลาถ้ามีคนยืนประกบข้างเรา ---2.ก็เคยสังเกตบ้างเปล่าอะว่าบางทีเวลาใช้ห้องน้ำในห้างหรือที่ไหนก็ตามทั้งๆที่โถ๋ฉี่บางทีก็ไม่มีคนแต่จะมีผู้ชายบางคนชอบไปฉี่ในห้องน้ำแทนแล้วเขาเคยรู้ตัวกันบ้างไหมว่าเสียงฉี่ที่มันกระทบกับผิวน้ำมันเกิดเสียงที่อุบาทมากสำหรับเรานะ

อย่างกรณีแรก ที่คนเขาเว้น space ในการฉี่แต่ละโถ๋ที่เราคิดนะเขาต้องการสร้างระยะปลอดภัยหรือเปล่า แบบเวลาที่ไม่มีคนมาอยู่ใกล้ๆมันให้ความรู้สึกที่สะดวกกว่าในการทำภาระกิจของเราหรือมันอาจจะเป็นมารยาทหนึ่งในการใช้ห้องน้ำชายที่เราซึมซับมันโดยไม่รู้ตัวเหมือนกับการที่เราต้องกดชักโครกทุกครั้งทั้งๆที่ไม่มีคนต้องมาบอกเราแต่เรารู้เอง พอลองหาดูในเน็ตฝรั่งเขาถึงกับเขียนกฏการใช้ห้องน้ำชายกันเลยทีเดียวชื่อว่า urinal etiquette มันก็ดูแปลกดีนะว่าเรื่องการฉี่มันก็เป็นปัญหาๆหนึ่งในการใช้ห้องน้ำของผู้ชายได้หมือนกัน วิธีแก้ปัญหานี้ง่ายมากแค่ให้ห้องน้ำแต่ละห้องทำเสาหรือแผงกันในแต่ละโถ๋ฉี่ก็จบ

กรณีีที่สอง เรื่องการที่ผู้ชายบางคนชอบฉี่ในห้องน้ำมากกว่าโถ๋ฉี่ มันอาจจะเนื่องมาจากปัญหาของกรณีแรกก็ได้ที่คนบางคนรู้สึกอึดอัดกับการที่เห็นมีคนอื่นฉี่ร่วมด้วยเลยเข้าไปฉี่ในห้องน้ำแทน มันมีโรคของการกลัวการฉี่ถ้ามีอยู่ในบริเวณที่คนเยอะๆด้วยนะเรียกว่าโรคกลัวการปัสสาวะถ้ามีคนเยอะๆโรคนี้ยังมีอีกหลายชื่อ เช่น pee shy/shy bladder/bashful bladder/paruresis/avoidant paruresis อาการของโรคคือ ไม่สามารถปัสสาวะได้ ถ้ามีคนอยู่ บางคนอาจจะหลายคน บางคคนอาจจะแค่คนเดียว บางคนอาจจะตัวเองคนเดียวอยู่ในห้องน้ำ เป็นต้นหรืออาจจะไม่ได้มาจากสาเหตุข้างต้นเพราะเราก็เคยฉี่ในห้องน้ำเหมือนกันแต่กรณีของเราคือกางเกงเรามันเป็นกระดุมแล้วมันจะต้องใช้เวลาในการแกะกระดุมเลยไม่สะดวกที่จะยืนฉี่ที่โถ๋เลยเข้าห้องน้ำแทนหรืออีกกรณีนึงบุคคลผู้นั้นมีปัญหากับการต้องยืนฉี่หรือถนัดกับการที่จะต้องนั่งฉี่เป็นต้น ก็พอสรุปคราวๆได้แค่นี้นะที่ลองคิดดูแต่ที่รู้คือเราเกลียดเสียงที่คนฉี่กระทบกับผิวน้ำมากได้ยินแล้วรับไม่ได้จริงๆ